Αν θέλουμε να συνοψίσουμε σε μια φράση το αποτέλεσμα της Παγκόσμιας Συνδιάσκεψης για το Κλίμα στην Κοπεγχάγη, αυτή θα ήταν «Ένα βήμα μπροστά, αλλά προς τον γκρεμό».
Προκαλεί δικαιολογημένη οργή η αδυναμία των περισσότερων κυβερνήσεων, ιδίως των ανεπτυγμένων χωρών που έχουν και το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης, να ανταποκριθούν στην ανάγκη για μια συμφωνία νομικά δεσμευτική, αποτελεσματική και ικανή να πετύχει την επιβράδυνση της αλλαγής του κλίματος. Για πρώτη φορά συγκεντρώθηκαν τόσοι αρχηγοί κρατών, τεχνοκράτες και κυβερνητικοί αντιπρόσωποι για να αποφασίσουν τόσα λίγα. Οι αρχηγοί των κρατών φαίνεται να έκλεισαν τα αυτιά τους στις προειδοποιήσεις των επιστημόνων, στις εκκλήσεις των διεθνών οργανισμών, στις φωνές της κοινωνίας των πολιτών, στις απελπισμένες κραυγές εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν ήδη τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, στις οργισμένες κραυγές των παιδιών μας από το μέλλον.
Αν κάτι φανέρωσε η Κοπεγχάγη είναι η αποτυχία της επίσημης πολιτικής και των πολιτικών. Πως η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής ξεκάθαρα πλέον απαιτεί ένα συνολικά διαφορετικό μοντέλο πολιτικής. Πως τα συμφέροντα των κρατών και των κυβερνήσεων δεν ταυτίζονται με τα συμφέροντα του περιβάλλοντος και των κοινωνιών μας.
Σε μια χρονιά σφραγισμένη από κρίσεις, η συλλογική αποτυχία της Κοπεγχάγης φανέρωσε ότι χειρότερη από όλες είναι η κρίση απουσίας πολιτικής βούλησης και οράματος. Η πολιτική έγινε η τέχνη του χαμηλότερου κοινού “εφικτού” παρονομαστή.
Είναι τραγικό να ξέρουμε τι πρέπει να γίνει και πως μπορούμε να το κάνουμε, αλλά οι κυβερνήσεις των χωρών που είναι κυρίως υπεύθυνες για το πρόβλημα να μην έχουν την πολιτική θέληση να προστατέψουν την ανθρωπότητα και τον πλανήτη από το κλιματικό χάος στο οποίο μας οδηγούν ολοταχώς. Ξέρουμε ότι κάθε αναβολή στη λήψη μέτρων μας οδηγεί όχι απλώς στην αλλαγή του κλίματος αλλά και σε μια ανεξέλεγκτη κλιματική, οικονομική και κοινωνική κόλαση.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου